|
Media-activisten krijgen soms het verwijt dat ze de mainstream-televisie nabootsen. Maar wat is daar mis mee? Als je videoverhalen wil vertellen in een beeldtaal die het brede publiek begrijpt, dan kom je onvermijdelijk bij de beeldtaal van televisie terecht.
Nieuwsbulletins en nieuwsreportages hebben inderdaad een geijkte vorm. Die vorm laat toe om op korte tijd behoorlijk wat informatie mee te geven. Niet enkel in beeld, klank en commentaar, maar ook met opschriften en grafieken. Hoeveel kritiek we ook hebben op de inhoud van de Grote Televisie, op vormelijk vlak valt er veel van te leren.
Als je wil dat je verhalen begrepen worden en aanslaan, dan ben je aangewezen op een reportagevorm die mensen herkennen. Maar niets houdt je tegen om te experimenteren en de oude formules op hun kop te zetten.
Nog zoiets. Sociale verandering komt voort uit collectieve inspanningen, niet uit de bravoure van hier en daar een eenzame Mens van Goede Wil. Maar dramatiek (in films, theater en verhalen) haalt haar impact wel uit het spel tussen individuele personages. Dramatiek in een verhaal houdt verband met spanningen tussen karakters, met protagonisten die hindernissen moeten overwinnen. Die personages verpersoonlijken een toestand of een kwestie waarmee veel mensen te maken hebben.
Voor een sterke documentaire heb je wél sleutelfiguren nodig. Ze staan er met hun kleine (en grote) menselijke kantjes. Maar tegelijk worden ze iconen, herkenbare symbolen. Het portret van Che Guevara staat na generaties nog altijd wereldwijd symbool voor verzet.
 LEES VERDER: Van SMS naar kort bericht // Feitenverslag // Begrijpelijke taal // Drempels overwinnen // Schrijfplan // Humor // Storytelling // Weblogs // Web-writing // Clichés // Fotoreportage // Fotocommunicatie // Class war // Fototaboes // Kleine televisie // Beeldverhalen //
|
