|
Een krant die wil leven van de verkoop, kan niet op tegen de glossy bladen vol publiciteit. Dat is de harde realiteit. Zelfs oprechte mediawerkers raken ervan overtuigd dat het niet zonder reclame kan, dat reclame zuurstof is, dat reclame heilzaam is voor het mediapluralisme. Tijdschriftenmakers zullen je vertellen dat hun weekbladen zonder reclame drie keer zoveel zouden kosten en dus niet meer gekocht zouden worden. Exit de boekskes. Maar ze staan er niet bij stil dat een gebrek aan reclame hen de strop kan omdoen.
U kent ze wel, de tweeverdieners, de meerwaardezoekers, en de hele reeks nieuwe mensentypes die door de advertentie-industrie zijn bedacht. Media plakken zichzelf chique labels op, om chique reclame te scoren. Want, schrijven Chomsky en Herman (met een cijfer uit 1987), als een Amerikaanse tv-keten 1% lager scoort in de fameuze Nielsen- ratings, kan zij op jaarbasis 80 tot 100 miljoen dollar aan reclame- inkomsten verliezen.
Wat doen de media dus? Ze passen zich aan. Ze verkleuteren, want het is bekend: wie makkelijk en meegaand is, die vindt reclamesponsors, terwijl wie moeilijk doet niet gesponsord raakt. Adverteerders houden nu eenmaal meer van de opgepepte ’Buying Mood’ van entertainment en spelprogramma’s, dan van praatprogramma’s die pijn doen aan je hoofd. Ook de programmamakers leren dat gaandeweg, en gaan de lichtvoetige toer op.  LEES VERDER: License to Kill // Punk Radio // Zuurstof? My Ass! // Opnieuw: deregulering // Fluff // Uitzuivering // Onderzoek? // Big business //
|
