|
Goed en slecht bestaat voor de media. Chomsky en Herman geven een voorbeeld uit 1980-’81. De grote stakingen in Polen - waar de ’onafhankelijke vakbond’ Solidarnosc zich manifesteerde - waren goed nieuws. Voor de mainstream-media vochten de stakers voor een nobele zaak. De stakingen stemden overeen met de belangen van het Vrije Westen. Daarom kregen de media veel informatie (onder andere over schendingen van de mensenrechten door de Poolse communisten) van officiële bronnen bij de Amerikaanse regering.
Over de repressie in Turkije daarentegen - na de militaire putsch - bleven diezelfde officiële bronnen stom. De Amerikaanse regering en het bedrijfsleven sympathiseerden immers met de nieuwe Turkse regering die de krijgswet had ingesteld, vakbonden en communisten hard aanpakte en een gunstig klimaat schiep voor buitenlandse investeringen. Media die zich wilden documenteren over de onmenselijke praktijken van de putschisten, moesten het zelf maar uitzoeken.
Eind 2003 kreeg Iran het te verduren. Een vreedzame betoging van 500 mensen in Teheran - met 50 arrestaties maar zonder politiebrutaliteiten - wordt een item van twee minuten in het ochtendnieuws. Iran wordt nu eenmaal getuchtigd omdat het niet gedwee meeloopt in de globalisering. Maar hoe vaak trekken er niet massabetogingen door derdewereldsteden die geen letter aandacht krijgen van de westerse media?
Bovendien horen we over Iran dat er protest is tegen ’het regime’, maar dat veel van die protesten gericht zijn tegen de privatisering van het onderwijs, dat horen we dan weer niet.
De mainstream-media leggen nooit uit waarom ze die tweedeling volgen. Ze doen het gewoon, het is een natuurlijke ingesteldheid geworden die voortvloeit uit de vijf filters. Ze werken alsof een censor hen een gedragslijn heeft opgelegd.
 LEES VERDER: Twee maten // Oorlogsgruwel // Campagnes // Ten oorlog //
|
