|
De mediabedrijven weten dat ze meer mensen bereiken als ze volks en sexy zijn. Vooral de televisie doet dat meesterlijk, in haast alle genres. De populairste formats zijn docu-soaps, feuilletons die uit het leven gegrepen zijn, zoals Het Ziekenhuis of De Autorijschool. Om dit leven ’zoals het is’ te tonen, zijn kilometers videotape in de montagecel verknipt en vervolgens als een thriller weer aan elkaar geplakt, met op tijd en stond een cliffhanger (op de meeste zenders gevolgd door reclame) zodat de kijker zich afvraagt hoe het gaat aflopen.
Infotainment-magazines halen kijkcijfers uit de ellende van individuele gevallen. Ze wijzen niet op de hele maatschappelijke achtergrond die dikwijls achter één geval schuilgaat.
Het tv-nieuws stuurt reporters de straat op om mensen aan te spreken en zo een beeld te vormen van ’wat de mensen denken’. In hun vaktaal heet dat: reacties sprokkelen! Debatprogramma’s nodigen de kijkers regelmatig uit om eens een uitzending mee te maken. De mensen zitten als decor in de tribune, en twee of drie toeschouwers mogen een vraag stellen. Tot echte publieksdebatten komt het nooit.
 LEES VERDER: Vinger aan de pols // Financiële experten // Politiemoorden // Laat ze spreken // Informatie smokkelen // Het interview // Studs Terkel // Ook zelf spreken? // Stuwende krachten // Schijninspraak // Welke controverse? // Baron wie? //
|
