|
Alleen met de vinger aan de pols van de protestbewegingen kan je daarover correct berichten. Media-activisten geven het woord aan de mensen in de frontlijn. Zij hebben veel te vertellen over onderwerpen die bij de mainstream-media taboe zijn:
 over flexibiliteit, racisme, sociale vernedering;
over de donkere kanten van werken, school lopen, ziek zijn, het openbaar vervoer;
over het dagelijkse, structurele geweld, over onderdrukking en de gevolgen van de regeringspolitiek.
In mei 2002 vermoordde een racist een Marokkaans echtpaar in Schaarbeek, Brussel. Na de moord volgden spontane volksbijeenkomsten. Er werden eisen tegen de politie geformuleerd. Dat was het nieuws aan de oppervlakte. Maar daaronder leefde er nog een veel dieper sentiment. De mensen waren bang. Ze ondervonden dagelijks hoe ’elke moslim als een potentiële terrorist behandeld wordt’. Dat alles was een gevolg van 11 september.
Van zodra media-activisten van Indymedia dit opspoorden en het verhaal vertelden, kwamen er scherpe reacties: "Hou daar toch je handen van af, want de frustraties na zo’n drama zijn al te gemakkelijk tot een oncontroleerbare opstand op te jutten." Ging de verslaggeving van Indymedia soms te ver en te diep?
 LEES VERDER: Vinger aan de pols // Financiële experten // Politiemoorden // Laat ze spreken // Informatie smokkelen // Het interview // Studs Terkel // Ook zelf spreken? // Stuwende krachten // Schijninspraak // Welke controverse? // Baron wie? //
|
