|
Als je schrijft:
 noteer wat mensen zeggen, als het kan woordelijk en in hun eigen taal;
noteer wie de mensen zijn, met naam en toenaam.
Hoe goed je tijdens een reportage ook kijkt en observeert, de meeste informatie komt uit gesprekken. Je praat met mensen omdat je benieuwd bent naar hun opinies en naar wat ze hebben meegemaakt.
Een walkmanrecorder is handig:
met een recorder in de hand registreer je vaak heel rijke gesprekken;
bovendien schrikt zo’n apparaat niet af;
vraag steeds of je de gesprekken mag opnemen;
vraag na afloop of je uit de gesprekken (al dan niet met naam en toenaam) mag citeren.
Formele interviews hebben echter ook nadelen: als je interviews filmt, kan er een stuk spontaniteit verdwijnen en als je nota’s neemt, mis je gegarandeerd sterke uitdrukkingen of zinswendingen. Je kunt daarom ook veel opsteken uit informele gesprekken:
je ondervraagt de mensen, maar je houdt nauw (oog)contact;
je maakt intussen vooral aantekeningen in je hoofd;
na het gesprek schrijf je zo snel mogelijk uit wat je onthouden hebt.
Deze aanpak werkt ook voor mensen met wie we niet sympathiseren (of aan wie we een grondige hekel hebben), zoals veiligheidsmensen of politici: zolang ze niet de indruk hebben dat ze worden ondervraagd, geven ze wel eens interessante details prijs. Voor de microfoon mogen ze echter niets zeggen of kramen ze voorspelbare algemeenheden uit.
 LEES VERDER: Wakker schudden // Onderwerpen genoeg // Alternatieven // Voorbereiding // Ter plaatse // Tips voor video // Tips voor audio // Tips voor foto // Schrijven & interviewen // Directe acties // Embargo // Betogingen // Perskaarten // Geef de feiten weer // Incidenten // Wat mag (niet)? // Verboden te filmen // Live from S-Hell // Persconferentie // Nieuwsmanagment // Onderhandelingen // Internationale actie // Op reis // Reporter in het buitenland // Lounge Lizards // Dagboek uit Bagdad //
|
