Verbazend, die spontane reflecties over de pers. We kunnen haar als venster op de wereld geen dag missen. Of ook: ze is een niet al te persoonlijke kennismaking met wie we elke dag omgaan.

Het komt zelden in ons op de pers te beschouwen als een miljoenenindustrie of als een feitelijk verlengstuk - vanwege haar macht, rijkdom en invloed - van de regering of, erger nog, als een filiaal van reuzenondernemingen.

Bijna nooit zien we de pers als de privé-eigendom van één mens of van een kleine groep: dat vinden we helemaal shockerend. De meesten van ons zijn immers opgegroeid met het idee dat de pers aan openbare dienstverlening doet.

Pas als allerlaatste komt deze reflectie: de meeste commerciële media in dit land lijken een instrument, een instelling, een bureau van de rijke klassen te zijn. Een gevaarlijke gedachte, want ze laat niets heel van de illusie dat de pers een democratisch instrument zou zijn.

Lang geleden vochten de Zoeloes en de Lakota Sioux in hun land tegen blanke kolonisten. Beide inheemse volkeren boekten tegen die imperialistische indringers ook militaire overwinningen. Ze bleven bekend als de veldslagen van Isandhlwana en Little Bighorn.

Maar de pers beschreef Sitting Bull als een ’wilde’ en Zoeloekoning Cetshwayo als een ’bloeddorstige barbaar’. De kranten hekelden de Britse en Amerikaanse generaals omdat ze door ’minderen’ waren verslagen, en ze zweepten hen op tot brutalere strafcampagnes tegen de Lakotas en de Zoeloes.

Die imperialistische training van de pers in de jaren 1800 zie je vandaag in de manier waarop de media moordpartijen vergoelijken, de geschiedenis vervormen of vergeten en elke tegenstander van het imperium demoniseren.

Het spreekwoord zegt: de ’pers is vrij’ - als je ze zelf bezit.

Text © copyright 2001 by Mumia Abu-Jamal.
All rights reserved. Reprinted by permission of the author.