|
Bij Levi’s kwam Marie-France Collard er niet in. In juli ’98 antwoordde de fi rma haar dat ze andere katten te geselen had. Drie maanden later viel de bom. Levi’s sloot vier fabrieken: Deurne, Gits en Wervik in West-Vlaanderen, en La Bassée nabij Arras, over de Franse grens.
’Toen de sluiting kwam, is het concept voor de film concreet geworden’, herinnert Filip Desmet zich. Levi’s moest de fabrieken volgens het boekje (van de Renault-wet) sluiten en overleg plegen. ’Tijdens heel die periode waren de mensen wel aanwezig op hun werk, maar produceerden ze niet meer. Dat hadden ze slim bekeken, want ze werden wel voortbetaald. De arbeidsters hebben toen de filmploeg van Marie-France naar binnen geloodst. Dat geeft een meerwaarde aan de film.’
Schone mediademocratie, schreef het tijdschrift Film en Televisie achteraf: ‘Mensen worden in Big Brother gefilmd tot op het toilet, maar in het bedrijfsleven moeten camera’s (tenzij het bewakingstoestellen zijn) buiten blijven.’ Filip Desmet in een tekst bij de film: ’Waar het echte leven van de mensen en de echte uitbuiting zich afspelen, daar bestaat geen democratie. Daarover mag niets getoond worden of geweten zijn.’  LEES VERDER: Binnengesmokkeld // Van de arbeidsters // Eén strijd // Tegenmacht vormen // Cruciaal debat //
|
